Inspiratie

Luister naar: Je veux l'amour - Raymond van het Groenewoud en naar: Sinds 1 dag of 2 - Doe Maar

Lees : alle gedichten van Herman De Coninck

Gisteren hoorde ik Raymond van het Groenewoud voor het eerst live. Hij is geweldig. Hij ontroert en doet lachen. Deze man wekt bij mij een verlangen om te creëren op. Dan wil ik schrijven. Schrijven zoals hij kan schrijven. Maar de weg naar huis is lang. Ik wil ook nog wel eentje gaan drinken met mijn vrienden en nog eentje. Lachen. Eenmaal thuis tandenpoetsen en dan wil ook nog wel lezen en dan wil ik slapen  (want dan komen de praktische bezwaren boven: morgen korfbalwedstrijd ). Of dan is het moment voorbij. Terug in de realiteit. De magie is weg. Ik krijg geen mooie letter op papier. Ik voel me leeg. Mislukt. Waar zijn de dromen die ik als puber had? Toen schreef ik gedichten tijdens de lessen Latijn.

Voor de klas stonden soms ook inspirerende mensen. Zoals mijn leerkracht Nederlands. Zij las gedichten voor van Herman De Coninck. Zij wist een vuur en een verlangen in me op te wekken om ook zo te kunnen schrijven. Maar zo mooi zou ik het nooit kunnen. Waarom proberen als ik alleen met lelijkheid achterblijf?

Omdat ik soms verlang om te schrijven. Omdat er momenten zijn waarop ik gewoon niet anders kan. Zoals nu opeens, een half uur na middernacht. Omdat er nog iemands is die mij inspireert en naar wie ik verlang. Iemand die ook zingt. Liedjes van Doe Maar. 's Morgens en 's nachts, wanneer je eigenlijk wil slapen. Iemand die ontroert en doet lachen.

Tot snel, mijn lief.