Luister eens naar skunk anansie.
Op donderdag 18 augustus ging ik voor het eerst naar Pukkelpop. Tot die dag had ik nul komma nul festivalervaring. De dag was grijs begonnen. Een vriend had ons opgepikt en toen de laatste man in de wagen zat, vertrokken we naar Limburg. Onderweg regende het nog, maar eenmaal daar, brak de zon door en werd het gloeiend heet. Wie had gedacht dat de dag zo dramatisch zou eindigen?
Bijna was ik er helemaal niet bij geweest. Ik had te lang getwijfeld en alle kaarten waren uitverkocht. Pas de zondag voor Pukkelpop kreeg ik onverwacht nog een kaart van een vriend van een vriend, die zelf niet kon komen.
Bijna was ik er helemaal niet bij geweest. Ik had te lang getwijfeld en alle kaarten waren uitverkocht. Pas de zondag voor Pukkelpop kreeg ik onverwacht nog een kaart van een vriend van een vriend, die zelf niet kon komen.
"Pas op, " waarschuwde hij me nog "op het ticket staat dat het niet overdraagbaar is."
Ik sloeg zijn raad echter in de wind.
Maar dat was weer nonchalant van mij of noem het lui of vol vertrouwen of naïef. Want met een ticket op andermans naam, geraakte ik inderdaad niet binnen. Ik moest mijn identiteitskaart tonen of 'iets anders waarmee ik me kon identificeren'. Vanaf dan werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. Ik ging van de helpdesk naar de ticketbalie en weer naar de helpdesk. Ik probeerde het wel driemaal aan elk loket. Ik huilde, smeekte, dreigde, duwde zelf mijn hele portefeuille door het raampje van het loket. Het ticket had ik immers eerlijk gekregen van een vriend die niet kon komen. Mijn vriend bleef heel redelijk en kalm. Maar niets baatte. Zoals een gevangene er alles aan doet om buiten te geraken, zo wou ik alles doen om binnen te geraken. Uiteindelijk kocht mijn vriend mijn toegang tot mijn eerste festival. De bevestiging van het zo gewilde gouden bandje had iets van een inwijding. Eindelijk was ook ik één van de duizenden Pukkelpoppers. Wie had toen gedacht dat dit festival nog maar een uur zou duren?
Maar dat was weer nonchalant van mij of noem het lui of vol vertrouwen of naïef. Want met een ticket op andermans naam, geraakte ik inderdaad niet binnen. Ik moest mijn identiteitskaart tonen of 'iets anders waarmee ik me kon identificeren'. Vanaf dan werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. Ik ging van de helpdesk naar de ticketbalie en weer naar de helpdesk. Ik probeerde het wel driemaal aan elk loket. Ik huilde, smeekte, dreigde, duwde zelf mijn hele portefeuille door het raampje van het loket. Het ticket had ik immers eerlijk gekregen van een vriend die niet kon komen. Mijn vriend bleef heel redelijk en kalm. Maar niets baatte. Zoals een gevangene er alles aan doet om buiten te geraken, zo wou ik alles doen om binnen te geraken. Uiteindelijk kocht mijn vriend mijn toegang tot mijn eerste festival. De bevestiging van het zo gewilde gouden bandje had iets van een inwijding. Eindelijk was ook ik één van de duizenden Pukkelpoppers. Wie had toen gedacht dat dit festival nog maar een uur zou duren?
Ik voelde me net een kind in een attractiepark: met een rad, tenten, kraampjes en natuurlijk voor muziek. Het was feest. Het gras was groen. Overal blije gezichten. Wie had ooit gedacht dat deze weide over een uur in een moddervijver veranderd zou zijn? De meisjes in hun shorts zouden bibberen van de kou. Van de tenten zouden er niet meer veel rechtstaan.
Maar nu was ik gelukkig dat ik erbij was, dat ik op het festival was, waar mijn vriend een heel jaar naar uitkeek. Samen liepen we naar de mainstage, naar zijn vrienden die altijd 'links van de P.A.*' afspraken. Daar aten we ons ijsje en dronken wat bier en kalmeerde ik. We waren nog op tijd voor Skunk Anansie. In de auto hadden we de lijst met groepen die optraden, doorgenomen. Ik kende Gorki en Stromae en SX en de Foo Fighters (waar mijn vriend het al maanden over had). Verder was ik echter zo groen achter mijn oren als het festivalgras. Skunk Anansie kende ik dus niet. Voor de weinigen anderen die haar niet kennen: het is een prachtvrouw met een prachtfiguur en een fantastische conditie. Daarenboven zingt ze goed.
Skunk Anansie verscheen op het podium in een zwart verengewaad. Dramatisch. Ondertussen begon de hemel te betrekken. De vriend van wie ik de kaart had, stuurde een sms. Er kwam een geweldig onweer op ons af. We lachten het weg. Het begon even te druppelen. Toen werd het weer droog. Gelukkig. Ik had geen zin om kletsnat te worden. Ik wist dat mijn regenjas niet echt waterproof was. De bende mannen om mij heen, trokken zich van de regen niets aan. Ze gingen volledig op in de muziek. Terecht. Totdat het even later weer begon te regenen. En dan te gieten. Te waaien. Te stormen. Ik werd doornat (dit vond ik niet leuk meer). De vriendengroep splitste. Een vriend bleef schuilen bij de P.A. Ik volgde mijn vriend en zijn andere maat. Opeens werd het zoeken van een schuilplaats vluchten voor de storm. De paniek sloeg me om het lijf. Ik was bang om omver te worden gewaaid. Ik voelde takken om me heen vliegen en de hagelbollen deden pijn. Ik werd angstig. De storm had apocalyptische proporties aangenomen, zoals je kan zien op deze you tube-film: http://www.youtube.com/watch?v=9w3ZsAb5ikA.
Een nanoseconde later stond de wereld stil. Vlak voor ons was een boom omgevallen.** Mijn vriend dook onmiddellijk onder de boom om mensen te helpen. Hij aarzelde geen seconde. Ik was verstijfd en gewoon bang om hem kwijt te raken. Hij haalde een meisje onder de takken vandaan. Ik besefte toen helemaal niet hoe erg ze eraan toe was. Ik was zelf verdwaasd. Hij besefte het wel. Hij zocht een schuilplaats voor ons. Het leek het einde van de wereld wel. Een horrorfilm. Al het moois was in een paar seconden in een drama veranderd. We gingen bij een van de kraampjes staan. Een heleboel mensen waren naar binnen gekropen, maar wij konden er niet bij geraken. We werden nog steeds even nat, maar we stonden waarschijnlijk wel wat beschut tegen de wind. Ik bibberde heel erg. Ondertussen dreigde het meisje flauw te vallen. We moesten dus wel verder gaan, op zoek naar een hulppost. Toen we die hulppost vonden, was dat voor mij op dat moment het paradijs op aarde. Mijn vriend vertelde me achteraf dat hij nog bang was dat ook die tent zou instorten. Voor mij stond de hulppost echter als een rots in de branding. Stevig en droog. Ik voelde me erg bijdehand omdat in mijn handtas nog twee droge truien zaten: één van mijn vriend en één van mij. Ik trok die zo snel mogelijk aan. Ik wist dat we ten allen prijze moesten vermijden om te onderkoelen. Toen drong de omvang van het drama geleidelijk tot mij door. Ik zag mensen met bloedende hoofdwonden. Ik hoorde een man kermen van de pijn. Het meisje dat mijn vriend had binnengebracht, was er ook erg aan toe. Ik moest met haar blijven praten totdat de ambulance kwam. Ik was blij dat ik iets kon doen. Nuttig kon zijn. Het meisje bleef maar vragen wat er met haar aan de hand was. Ik probeerde haar zo goed mogelijk te kalmeren. Door met haar te praten, werd ik ook rustig.
Buiten was het ergste van de storm voorbij. Toen de ambulance aankwam, verlieten mijn vriend en ik de tent en gingen op zoek naar onze andere vrienden. Het netwerk lag plat, dus we konden elkaar niet bereiken. Eén voor één vonden we elkaar terug. De opluchting was groot. Door de poort waar ik enkele uren tevoren was binnengekomen, waadden we ons nu een weg naar buiten. Ongelooflijk. De wereld was veranderd. De natuur had weer eens getoond hoe de nietig de mens wel is. De straat was afgezet. Politie te paard, brandweer, Willy Claes, ..., overal omvergewaaide bomen en bedrukte mensen die massaal, maar kalm het festival verlieten. We hebben ontzettend veel geluk gehad.
Het meisje hebben we kunnen opsporen. Ze heeft nog een lange herstelperiode voor de boeg, maar het gaat goed met haar.
Maar nu was ik gelukkig dat ik erbij was, dat ik op het festival was, waar mijn vriend een heel jaar naar uitkeek. Samen liepen we naar de mainstage, naar zijn vrienden die altijd 'links van de P.A.*' afspraken. Daar aten we ons ijsje en dronken wat bier en kalmeerde ik. We waren nog op tijd voor Skunk Anansie. In de auto hadden we de lijst met groepen die optraden, doorgenomen. Ik kende Gorki en Stromae en SX en de Foo Fighters (waar mijn vriend het al maanden over had). Verder was ik echter zo groen achter mijn oren als het festivalgras. Skunk Anansie kende ik dus niet. Voor de weinigen anderen die haar niet kennen: het is een prachtvrouw met een prachtfiguur en een fantastische conditie. Daarenboven zingt ze goed.
Skunk Anansie verscheen op het podium in een zwart verengewaad. Dramatisch. Ondertussen begon de hemel te betrekken. De vriend van wie ik de kaart had, stuurde een sms. Er kwam een geweldig onweer op ons af. We lachten het weg. Het begon even te druppelen. Toen werd het weer droog. Gelukkig. Ik had geen zin om kletsnat te worden. Ik wist dat mijn regenjas niet echt waterproof was. De bende mannen om mij heen, trokken zich van de regen niets aan. Ze gingen volledig op in de muziek. Terecht. Totdat het even later weer begon te regenen. En dan te gieten. Te waaien. Te stormen. Ik werd doornat (dit vond ik niet leuk meer). De vriendengroep splitste. Een vriend bleef schuilen bij de P.A. Ik volgde mijn vriend en zijn andere maat. Opeens werd het zoeken van een schuilplaats vluchten voor de storm. De paniek sloeg me om het lijf. Ik was bang om omver te worden gewaaid. Ik voelde takken om me heen vliegen en de hagelbollen deden pijn. Ik werd angstig. De storm had apocalyptische proporties aangenomen, zoals je kan zien op deze you tube-film: http://www.youtube.com/watch?v=9w3ZsAb5ikA.
Een nanoseconde later stond de wereld stil. Vlak voor ons was een boom omgevallen.** Mijn vriend dook onmiddellijk onder de boom om mensen te helpen. Hij aarzelde geen seconde. Ik was verstijfd en gewoon bang om hem kwijt te raken. Hij haalde een meisje onder de takken vandaan. Ik besefte toen helemaal niet hoe erg ze eraan toe was. Ik was zelf verdwaasd. Hij besefte het wel. Hij zocht een schuilplaats voor ons. Het leek het einde van de wereld wel. Een horrorfilm. Al het moois was in een paar seconden in een drama veranderd. We gingen bij een van de kraampjes staan. Een heleboel mensen waren naar binnen gekropen, maar wij konden er niet bij geraken. We werden nog steeds even nat, maar we stonden waarschijnlijk wel wat beschut tegen de wind. Ik bibberde heel erg. Ondertussen dreigde het meisje flauw te vallen. We moesten dus wel verder gaan, op zoek naar een hulppost. Toen we die hulppost vonden, was dat voor mij op dat moment het paradijs op aarde. Mijn vriend vertelde me achteraf dat hij nog bang was dat ook die tent zou instorten. Voor mij stond de hulppost echter als een rots in de branding. Stevig en droog. Ik voelde me erg bijdehand omdat in mijn handtas nog twee droge truien zaten: één van mijn vriend en één van mij. Ik trok die zo snel mogelijk aan. Ik wist dat we ten allen prijze moesten vermijden om te onderkoelen. Toen drong de omvang van het drama geleidelijk tot mij door. Ik zag mensen met bloedende hoofdwonden. Ik hoorde een man kermen van de pijn. Het meisje dat mijn vriend had binnengebracht, was er ook erg aan toe. Ik moest met haar blijven praten totdat de ambulance kwam. Ik was blij dat ik iets kon doen. Nuttig kon zijn. Het meisje bleef maar vragen wat er met haar aan de hand was. Ik probeerde haar zo goed mogelijk te kalmeren. Door met haar te praten, werd ik ook rustig.
Buiten was het ergste van de storm voorbij. Toen de ambulance aankwam, verlieten mijn vriend en ik de tent en gingen op zoek naar onze andere vrienden. Het netwerk lag plat, dus we konden elkaar niet bereiken. Eén voor één vonden we elkaar terug. De opluchting was groot. Door de poort waar ik enkele uren tevoren was binnengekomen, waadden we ons nu een weg naar buiten. Ongelooflijk. De wereld was veranderd. De natuur had weer eens getoond hoe de nietig de mens wel is. De straat was afgezet. Politie te paard, brandweer, Willy Claes, ..., overal omvergewaaide bomen en bedrukte mensen die massaal, maar kalm het festival verlieten. We hebben ontzettend veel geluk gehad.
Het meisje hebben we kunnen opsporen. Ze heeft nog een lange herstelperiode voor de boeg, maar het gaat goed met haar.
* P.A. is de afkorting voor Public Address. Het is de vakterm voor de geluidsinstallatie die de muziek (bijv. voor een concert gaat versterken voor het publiek (bron: Wikipedia).
** Aan de Proximusstand.
